പോകാം.. എന്ന് അവനും പറഞ്ഞു.

അവര്‍ പാത്തുവിനേയും കൊണ്ടു കുറുപ്പ് വൈദ്യനെ ചെന്നു കണ്ടു.

വൈദ്യര്‍ അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ പരിശോധിച്ചു. എന്താണ് കണ്ണില്‍ ഒഴിച്ചതെന്ന് ചോദിച്ചു.ഇരുളിന്‍റെ ഇലനീരാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ വൈദ്യര്‍ അറിയാതെ ചിരിച്ചുപോയി. പിന്നെ അദ്ദേഹം അവരെ ശാസിച്ചു. കണ്ണില്‍ കണ്ടതൊക്കെ പരീക്ഷിക്കാനുള്ള സാധനമാണോ കണ്ണ്..? എന്തെങ്കിലും വിഷച്ചെടിയുടെ നീരായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്താകുമായിരുന്നു സ്ഥിതി..പിന്നെ  അദ്ദേഹം മണിയോട് കുറെ ദേഷ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തു. അറിയാത്ത കാര്യങ്ങള്‍ ഒന്നും ഇങ്ങിനെ  ചെയ്തു പോകരുതെന്നും കാഴ്ച്ചയില്ലാത്ത കണ്ണുകളായതുകൊണ്ട് മറ്റു പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഒന്നും ഉണ്ടാവാന്‍ സാധ്യതയില്ലെന്നും പറഞ്ഞു. ഇടക്കിടക്ക് ഈരണ്ടു തുള്ളിവീതം മുലപ്പാല്‍ ഇറ്റിക്കുവാന്‍ നിര്‍ദ്ദേശിക്കുകയും ചെയ്തു.

അതിന്‍ പ്രകാരം അവര്‍ തിരിച്ചു വരുമ്പോള്‍ അവന്‍റെ മൂത്താപ്പയുടെ കുടിലില്‍ കയറി. പ്രസവിച്ചു കിടക്കുന്ന മൂത്താപ്പയുടെ മകള്‍ കൌസുവില്‍ നിന്നും മുലപ്പാല്‍ വാങ്ങി പാത്തുവിന്റെ കണ്ണില്‍ ഇറ്റിച്ചു. അല്‍പ്പനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ പാത്തുവിന്‍റെ കണ്ണുകളില നീറ്റലും വേദനയും ഒക്കെ കുറഞ്ഞു. പക്ഷെ അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ രണ്ടുമൂന്നു ദിവസം വരെ ചുവന്നു വീങ്ങിക്കിടന്നു. കുരുന്നു ഹൃദയത്തിലെ സങ്കടത്തുള്ളികള്‍ ആ കണ്ണുകളിലൂടെ സദാ ഒഴുകിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു.

അതുവരെ ഉണ്ടായ സംഭവങ്ങളൊന്നും വെറുമൊരു സ്വപ്നമായി തള്ളിക്കളയാന്‍ അവനു തോന്നിയില്ല. കലീഫ പറഞ്ഞതെല്ലാം അതുവരേക്കും സത്യമായി സംഭവിച്ചിട്ടും ഒടുവില്‍ എന്തുകൊണ്ടിങ്ങനെ ഒരു വിപരീതഫലം ഉണ്ടായി എന്നുള്ളതിന് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും അവനുത്തരം കിട്ടിയില്ല. 

എവിടെയാണ് പിഴച്ചു പോയിരിക്കുക? ആര്‍ക്കാണ് പിഴച്ചു പോയിരിക്കുക? തനിക്കു തന്നെയായിരിക്കുമോ.? ഒടുവില്‍ താന്‍ കണ്ടെത്തിയത് ഇരുള്‍ എന്ന മൂലികയല്ലാതിരിക്കുമോ..? 

ഇങ്ങിനെയൊക്കെയുള്ള ഒരുപാടു ചിന്തകളും സംശയങ്ങളും അവനെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

അവന്‍ വീണ്ടും ആടുകളുമായി കാട്ടിലും മലയിലുമെല്ലാം അലഞ്ഞു. പച്ചമരുന്നുകള്‍ ശേഖരിച്ചു കൊണ്ടു വന്നു കളരിയില്‍ കൊടുത്തു. മരുന്നുകള്‍ അരയ്ക്കുകയും പൊടിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഉമ്മയെ സഹായിച്ചു. ഒഴിവുസമയങ്ങളില്‍ ആ എഴുത്തുകളരിയുടെ പരിസരത്ത് കറങ്ങിനടന്ന് അവിടെ കേള്‍ക്കുന്നതുമെല്ലാം ഹൃദിസ്ഥമാക്കുകയും ചെയ്തു.

അവന്‍റെ മുന്നിലൂടെത്ര പകലുകള്‍ അസ്തമിച്ചു പോയി..

അവന്‍റെ മുന്നിലൂടെത്ര പുലരികള്‍ ഉദിച്ചു വന്നു..

ഇപ്പോള്‍ യാതൊന്നും അവനറിയുന്നില്ല..

കാട്ടിലും മലയിലും അലഞ്ഞു നടന്ന് അവസാനിക്കുന്ന ജീവിതചര്യകളാല്‍ അവന്‍ പകലും രാത്രിയും തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത വിധം പ്രകൃതിയോട് അത്രയധികം ഇണങ്ങിപ്പോയിരുന്നു. അത്തിമരത്തില്‍ കൂടു കൂട്ടിയ കിളികളുടെ വെളുപ്പിലെ ചിലപ്പിലാണ് അവന്‍റെ പകല്‍ തുടങ്ങുക. ഇരുളിന്‍റെ ചിറകടികള്‍ക്കൊപ്പം അവനും തന്‍റെ കൂടണയും.

സന്ധ്യക്ക് ആ അത്തിമരച്ചുവട്ടിലാണ് ഇപ്പോള്‍ പാത്തു അവനേയും കാത്തിരിക്കുക. കിളികളുടെ ചിലപ്പിലും ഇലകളുടെ അനക്കത്തിലും കണ്ണും കാതും കൊടുത്തുകൊണ്ട് അവള്‍ ഏതോ മനോരാജ്യത്തില്‍ അലയും. നേരം ഇരുട്ടി പകല്‍ മറയുന്നതോ ആകാശത്തില്‍ നക്ഷത്രങ്ങള്‍ തെളിയുന്നതോ ഒന്നും അവള്‍ അറിയാറില്ല. മോളെ.. പാത്ത്വോ.. എന്നു വിളിച്ച് ഉമ്മ വന്നു അകത്തേക്ക് വിളിച്ചുകൊണ്ട് പോകുമ്പോള്‍ അവളുടെ ഒരു ദിവസം അവസാനിക്കുന്നു.

ഒരിക്കല്‍ മണി മുറ്റത്തേക്ക് കയറിവന്ന ഒരു മൂവന്തി നേരത്ത് പാത്തു കിഴക്കേ മാനത്തേക്ക് കണ്ണിമക്കാതെ നോക്കിയിരിക്കുകയായിരുന്നു. അവന്‍ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ അവളുടെ മുന്നില്‍ ചെന്നു നിന്നു. അവള്‍ അതൊന്നും അറിയാതെ ഒരേയിരിപ്പ് തന്നെയാണ്. അവന്‍ കുറെ നേരം അതു നോക്കി നിന്നു. പിന്നെ അവളെ മനോരാജ്യത്തില്‍ നിന്നും വിളിച്ചുണര്‍ത്തി:

വാ.. പാത്ത്വോ.. നേരം ഇരുട്ടിയല്ലോ.. വാ.. പോകാം..

ശരി.. ഇക്കാക്കാ.. എന്നു പറഞ്ഞു അവള്‍ എഴുന്നേറ്റു. എന്നാല്‍ പിന്നേയും കിഴക്കേ മാനത്തേക്ക് നോക്കി അവള്‍ സംശയിച്ചു നിന്നു.

എന്താ.. പാത്ത്വോ.. എന്ന് അവന്‍ ചോദിച്ചപ്പോഴേക്കും അവള്‍ അവന്‍റെ ചുമലില്‍ പിടിച്ചു:

ഇക്കാക്കാ.. അവടെന്തോ.. അവടെന്തോ.. എന്നു പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവള്‍ ആകാശത്തേക്കു വിരല്‍ ചൂണ്ടി.

അവന്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ ആകാശത്ത് പെരുമീനുദിച്ചു പൊന്തിയിരിക്കുന്നു. അതിന്‍റെ ചുറ്റും പതിനാലാം രാവിന്‍റെ പാല്‍നിലാവും പരന്നിരിക്കുന്നു.

ഇക്കാക്കാ.. ഇക്കാക്കാ.. അത്.. അത്.. എന്നു പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് അവള്‍ നിലവിളിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.മണി ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ അന്ധാളിച്ചു നിന്നു.

അപ്പോഴേക്കും അകത്തുനിന്നും ആയിസുമ്മ ഓടിയെത്തി. എന്താ.. മക്കളെ എന്നു ഉമ്മയും ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. അതിനൊരു മറുപടി കൊടുക്കാനൊന്നും മണിക്ക് അപ്പോള്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അവന്‍ പാത്തുവിനെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.

ഉമ്മ അപ്പോഴാണ്‌ അത് കാണുന്നത്..

ഒരു വല്യപ്പടത്തിന്‍റെ വട്ടത്തില്‍ ഉദിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന പൂര്‍ണ്ണചന്ദ്രനെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഉമ്മാ.. അത്.. അത്.. എന്നു വിതുമ്പുകയാണ് തന്റെ മകള്‍ ! 

അപ്പോള്‍ മകളെ വാരിയണച്ചു പിടിച്ചുകൊണ്ട് എന്‍റെ പുന്നാരമോളേയെന്ന് ആ ഉമ്മയും ആര്‍ത്തലച്ചു കരയാന്‍ തുടങ്ങി.

ഒടുവില്‍ പാത്തുവിന്റെ വിതുമ്പല്‍ ഒരു ചിരിയായി ആ പൂനിലാവില്‍ പടര്‍ന്നു.